laatste dag Hanoi

Zoals iedere ochtend blijkt het wederom moeilijk om de jeugd op tijd aan het ontbijt te krijgen. Hoe lang zouden C en P last blijven houden van de jet-lag?
Heerlijk ontbeten met veel exotisch fruit (ramboetan, dragon fruit, mango steen, maar ook heerlijke meloen). Verder kunnen we heerlijke pancakes (met banaan indien gewenst) en omeletten bestellen. Goed begin van de dag. Mag ook niet onvermeld laten dat de Vietnamezen een behoorlijke bak koffie op tafel kunnen doen verschijnen uit bonen van eigen bodem.

Onder begeleiding van conciërge Jack – die natuurlijk nog steeds geen Jack heet - fietsen gehuurd bij oud vrouwtje aan de overkant. Nog steeds is de hoogste stand van het zadel niet hoger dan dat van een forse Hollandsche kleuterfiets. Voor de jongste drie gezinsleden geen probleem, echter voor de eminence grise betekent dit blauwe knieën en flauwte in de hamstrings.

Gisteren is het fietsen ons zo goed bevallen dat we voor het programma van vandaag de bicyclette wederom tot favoriet vervoersmiddel kiezen. De tocht gaat naar het zuiden door de oude binnenstad langs openlucht slagers en groenteboeren en niet te vergeten visdrogerijtjes. Een bont pallet aan kleuren, geuren, potten en pannen en andere koopwaar trekt aan onze wielen voorbij. Op enig moment kunnen we rechtsaf een levensgevaarlijke 6-baansweg oversteken om vervolgens op een grote brug over de ‘Rode rivier’ . De heer Eifel, een vermaard Frans torenbouwer, had in zijn vrije tijd ruimte gevonden om voor Indo-China een pracht van een brug te ontwerpen. Deze brug is ongeveer 1,5 km lang en inmiddels zwaar verroest en verminkt door achterstallig onderhoud. In het midden rijdt de trein en aan weerszijden is er een brommerpad waar af en toe een verdwaalde fietser tussendoor tracht te overleven.
Mooi gezicht van de dichtstbebouwde stad die ik ooit heb gezien opeens een groenstrook te ontwaren waar rijst op verbouwd wordt, eenden hoeders hoeden. De groenstrook gaat geleidelijk over in moeras en visgronden.
Aan het einde van de brug gaan we via de andere kant, de linker, weer terug naar Hanoi.Einde brug rechts verlaten we fr historische wijk met al haar ministraatjes en rijden we meer stads over boulevards. We komen langs een groot meer en parkeren de ‘wheels’ bij een koffieboot, genaamd Highland Coffee. Het schip heeft wat weg van de Rotterdamse Pannenkoekenboot (van buiten), maar van binnen is het een prachtige lounge-boot met heerlijke koffie. Wel is er wat spraakverwarring. Als Niki koffie besteld is de wedervraag; Coffee hoh-o-coh?
Na de koffie de boot weer af om een tempel met pagode van 9 verdiepingen te bezoeken. Helaas waren onze dames te sexy gekleed en mochten we op gepaste afstand het exterieur bewonderen.

Vervolgens zijn wij doorgefietst naar het Presidentieel Paleis, ooit gebouwd door de Fransen. Oom Ho wilde er niet in wonen en heeft in de tuin een hutje laten bouwen voor hemzelf.
Toen ik mijn fiets nonchalant tegen het hek van het paleis zette en de familie voor het monument op de foto ging zetten zag ik in mijn ooghoek een militaire bewaker er met mijn huurfiets vandoor gaan. Eerst de foto maken (waar geen der gezinsleden oog had voor de lens, maar des te meer voor de vervaarlijk uitziende hoge militair). Na de foto heb ik de militair uitgelegd dat hij zo niet met huurfietsen en vooral niet met huurfietsen van toeristen dient om te gaan. Fluks gaf hij de kinderfiets terug Ik denk dat hij zijn lesje wel geleerd heeft.
Na het paleis wilden we het Mausoleum van Ho Chi Min aandoen. Ook van deze kopie van het mausoleum van Lenin mochten wij alleen het exterieur aanschouwen. Nu niet vanwege ongepaste kledij, maar omdat deze koelbox altijd gesloten is op maandag en op vrijdag. En een paar maanden per jaar is het gesloten om onderhoud aan de gebalsemde grootheid te plegen. Volgens Casper moeten we hier een ander jaar nog eens terugkomen.
Ho Chi Min is overigens een held in heel Vietnam. Alle Vietnamezen willen minstens een keer in hun leven een bezoek brengen aan de grote bevrijder